Kategoria (3) - Klorur polivinil (PVC ose Vinil)

Çka është PVC-ja?

Polivinilkloruri (PVC ose Vinyl) është një polimer termoplastik,ekonomik dhe i gjithanshëm, i përdorur gjerësisht në industrinë e ndërtimit dhe të konstruksionit për të prodhuar profile të dyerve dhe dritareve, tubacioneve (ujrave të pijshëm dhe të zeza), izolimit të telave dhe kabllove etj. Ai po ashtu njihet si materiali termoplastik i tretë më i madhi për nga vëllimi pas polietilenit dhe polipropilenit. Është një material i ngurtë, i bardhë, i brishtë dhe i gjendur në formë pluhuri ose granule. Për shkak të vetive të tij të gjithanshme, të tilla si: pesha e lehtë, qëndrueshmëria, kostoja e ulët dhe përpunueshmëri e lehtë, PVC po zëvendëson materialet tradicionale të ndërtimit si druri, metali, betoni, qeramika etj.

SI prodhohet PVC-ja?

Lëndët e para bazë për krijimin e PVC-së rrjedhin nga kripa dhe derivatet e naftës. Kjo është arsyeja pse fabrikat e para të prodhimit të PVC-së ishin të vendosura afër burimeve natyrore të kripës. Elektroliza e ujit të kripur prodhon klor, i cili në kombinim me etilenin në temperatura shumë të larta shndërrohet në monomer klorur vinili. Këto molekula monomere polimerizohen duke formuar rrëshirën e polivinilklorurit, pra PVC-në.
Llojet e PVC-së së ngurtë si ajo që përdoret për prodhimin e kornizave të dritareve është normalisht PVCU, pra PVC e paplastifikuar. Nga ana tjetër PVC me karakteristikë të fleksibilitetit, arrihet duke iu shtuar aditiv plastifikues si ftalatet. Për më tepër, që ky material të jetë i qëndrueshëm ndaj ekspozimit të dritës (UV) i shtohen antioksidantë. Disa aditiv të tjerë përfshijnë: stabilizues, kompatibilizues, retardantët e flakës, pigmentet, plastifikues, modifikuesit e ndikimit dhe mbushës.

History of PVC

Ka një mori dëshmish që tregojnë se PVC (klorur polivinili) u krijua për herë të parë para një shekull. Historia fillon në mënyrë të veçantë në dy vite të ndryshme, më 1838 dhe 1872 - kur fizikanti francez Henri Victor Regnault dhe kimisti gjerman Eugen Baumann zbuluan PVC për herë të parë dhe përkatësisht për herë të dytë. 
Pas këtyre zbulimeve të pavarura, askush në fakt nuk e nisi përdorimin e PVC-së në aplikimet komerciale deri në vitin 1913, kur një shpikës gjerman me emrin Friedrich Heinrich August Klatte vendosi të merrte patentën e parë mbi këtë material. Metoda e tij e polimerizimit të klorurit të vinilit përdori rrezet e diellit dhe gjatë disa dekadave të ardhshme kompanitë në mbarë botën filluan të eksperimentojnë aty ku patenta e Klatte dukej se nuk e mbulonte.
Rreth fillimit të shekullit të 20-të, shkencëtari industrial Waldo Semon u thirr për të zhvilluar një material të ri alternativ dhe sintetik për të zëvendësuar gomën natyrale. Eksperimentet e klorurit të polivinilit filluan, por projekti u pengua nga recesioni i vitit 1920, dhe pikërisht atëherë Semon pati një ide të re: përdorimin e PVC-së si një shtresë rezistente ndaj ujit për pëlhura. 
Shitjet e këtij materiali u rritën me shpejtësi, me kërkesën kulmore në fillim të Luftës së Dytë Botërore, kur PVC u miratua si një izolues për instalime elektrike në anijet ushtarake. 
Nga vitet 1950, prodhimi i PVC-së po rritej në mbarë botën. Industria e ndërtimit shpejt e mirëpriti këtë plastikë, kryesisht për shkak të rezistencës së saj ndaj dritës, kimikateve dhe korrozionit, gjë që e bëri atë një produkt kryesor për strukturat e ndërtimit. Përmirësime të mëtejshme në inxhinierinë e materialit u bënë duke ndërhyrë në rezistencën e temperaturës së PVC-së në vitet 1980. Në të njëjtën kohë mijëra shtëpi në Amerikë filluan të inkorporojnë materialin në sistemet hidraulike dhe shumë kompani globale filluan t’a prodhojnë PVC-në komercialisht. 
Nga medicina tek IT, transporti, tekstilet dhe ndërtimi, PVC-ja ka dëshmuar veten të jetë një material me kosto të ulët dhe performancë të gjerë.

Toksiciteti
Pra, meqë PVC pa aditiv është pothuajse material i padobishëm, ai duhet të kombinohet me një sërë aditivësh për të marrë vetitë e dëshiruara në produktin përfundimtar. Këta aditiv përfshijnë plastifikues toksikë (të tillë si ftalatet), stabilizues që përmbajnë metale të rënda të rrezikshme (si plumbi), fungicide dhe substanca të tjera toksike. Për shkak se këta aditiv nuk janë të lidhur kimikisht me PVC, vetë produkti PVC mund të jetë menjëherë i rrezikshëm për konsumatorin. Aditivët mund të lahen, të kalojnë në materiale të tjera ose të humbasin në ajër. Shembujt e ekspozimit të mundshëm të njeriut janë po aq të shumtë sa vetë produktet PVC. Era e brendshme e makinave të reja është një shembull i njohur i asaj që ekspertët e quajnë "mjegullim" kimik nga produktet PVC. Plastifikuesit është treguar se transferohen drejtpërdrejt nga "filmi ngjitës" i plastikës PVC në ushqim. Dhëmbët e fëmijëve në lodra vinili të cilat përmbajnë aditiv toksikë. Komisioni i Sigurisë së Produkteve të Konsumatorit të SHBA-së lëshoi ​​një paralajmërim në vitin 1996 kur zbuloi se blindat PVC lëshonin pluhur plumbi, i cili mund të ketë efekte të dëmshme për trurin tek fëmijët.
Klori është blloku themelor i problemeve tona toksike më të kqija. Qindra toksina me bazë klori po grumbullohen në ajër, ujë dhe zinxhir ushqimor. Shumë nga këto kimikate, të quajtura klorure organike, janë rezistente ndaj zhdukjes dhe do të mbeten në mjedis për dekadat e ardhshme. Studimet shkencore tregojnë se këto kimikate janë të lidhura me probleme shëndetësore të rënda dhe të përhapura, duke përfshirë infertilitetin, dëmtimin e sistemit imunitar, zhvillimin e dëmtuar të fëmijërisë, ndërprerjen e hormoneve, kancerin dhe shumë efekte të tjera të dëmshme.
Për shkak të strukturës kimike të klorureve organike, njerëzit dhe kafshët nuk janë në gjendje t'i nxjerrin ato në mënyrë të lehtë nga trupi i tyre. Shumë nga këto komponime grumbullohen në indet yndyrore, duke arritur në nivele të sasisë mijëra ose miliona herë më të mëdha se sa në mjedisin përreth. Askush nuk mund t'i shpëtojë kontaminimit dhe secili prej nesh ka sasi të matshme të toksinave të klorureve në trupin tonë. Disa klorure organike mund të ndikojnë në jetën e njeriut para lindjes, gjatë fazave më delikate të zhvillimit - një ndikim helmues dhe katastrofik për brezat e ardhshëm. Gjithashtu, për shkak se dioksina dhe kimikatet e tjera të klorurit mund të udhëtojnë nëpër botë, efektet e dëmshme të prodhimit të PVC-së ndihen kudo. Megjithatë, disa komunitete janë goditur shumë më rëndë se të tjerat vecanërisht ato komunitete që jetojë afër fabrikave të prodhimit të këtij materiali, të cilat lëshojnë sasi të mëdha kimikatesh toksike në mjedisin përreth tyre. Ndotësit e shkarkuar ndikojnë në kontaminimin e ujit të pijshëm dhe inceneratorët përhapin dioksinë dhe përbërës të tjerë të rrezikshëm në ajër. Andaj, komunitetet e afërta, fermat dhe zonat e peshkimit vuajnë më së shumti pasojat.
Shumë impiante të tilla janë të vendosura në afërsi të komuniteteve të varfra dhe të cilat kanë pak ose fare ndikim politik.
Në vitin 1987, qyteti i Reveilletown, Luiziana u kontaminua aq shumë sa që 106 banorë u zhvendosën dhe çdo strukturë u shkatërrua, madje edhe kisha. Menaxhmenti i fabrikës aty pranë Dow Chemical ndoqi shembullin menjëherë më pas, duke blerë të gjithë qytetin e Morrisonville, Luiziana.
Për shkak se PVC në vetvete është pothuajse i padobishëm, ai duhet të kombinohet me një sërë aditivësh për t'i dhënë atij vetitë e dëshiruara në produktin përfundimtar. Këto aditiv përfshijnë plastifikues toksikë (të tillë si ftalatet), stabilizues që përmbajnë metale të rënda të rrezikshme (si plumbi), fungicide dhe substanca të tjera toksike. Për shkak se këta aditiv nuk janë të lidhur kimikisht me PVC, vetë produkti PVC mund të jetë menjëherë i rrezikshëm për konsumatorin. aditivt mund të lahen, të kalojnë në materiale të tjera ose të humbasin në ajër. Shembujt e ekspozimit të mundshëm të njeriut janë po aq të shumtë sa vetë produktet PVC. Era e brendshme e makinave të reja është një shembull i njohur i asaj që ekspertët e quajnë "mjegullim" kimik nga produktet PVC. Plastifikuesit është treguar se transferohen drejtpërdrejt nga "filmi ngjitës" i plastikës PVC në ushqim. Dhëmbët e fëmijëve në lodra vinili të cilat përmbajnë aditiv toksikë. Komisioni i Sigurisë së Produkteve të Konsumatorit të SHBA-së lëshoi ​​një paralajmërim në vitin 1996 kur zbuloi se blindat PVC lëshonin pluhur plumbi, i cili mund të ketë efekte të dëmshme për trurin tek fëmijët.

Pse PVC përdoret kaq shumë?

• I qasshëm dhe relativisht i lirë;
• Shumë i dendur dhe për këtë arsye shumë i fortë;
• Rezistent shumë i mirë i deformimeve nga goditjet në krahasim me plastika të tjera;
• Ka një forcë të jashtëzakonshme në tërheqje;
  shtë shumë rezistent ndaj kimikateve dhe alkaleve..

Facts:

• PVC u zbulua aksidentalisht, jo vetem nje here, por dy here!
• Profilet e dritareve krijohen nga PVC;
• PVC përmban aditivë kimikë të rrezikshëm të cilat janë toksike;
• PVC është polimeri i tretë plastik më i përdorur në botë - pas polietilenit dhe polipropilenit;
• PVC pa aditiv është një material shumë i brishtë dhe i padobishëm.